Σεπτέμβρης 2009

 

 

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΚΑΙ Ο ΘΡΗΝΟΣ

 

 

Το φθινόπωρο

χτυπά δειλά

την θύρα της αγάπης

που θρηνεί με δάκρυα νικελένια

πίσω απ’ το παρατηρητήριο του κόσμου.

Φθινόπωρο ίσον καινούρια αρχή

πρόδρομος κυανούς του  γκριζωπού χειμώνα.

Φθινόπωρο μελαχρινό

δένεις τόσο όμορφα τη διάθεσή μου

με της εγκατάλειψης τη ματωμένη κορδέλλα.

Χρυσοβαμμένο φθινόπωρο

επισημαίνεις του μισοτελειωμένου θέρους τον αχνό

με τη διαφάνεια του νοτισμένου πρωϊνού

που σπαρταρά έξω απ’ την καλοκαιρινή συνήθεια.

 

Τα πουλιά εξακολουθούν για λίγο ακόμη

στα ίδια μέρη να συχνάζουν

μου κρατούν συντροφιά

το ίδιο κι οι έμμονες σκέψεις.

Μόνον οι άνθρωποι σιγά-σιγά

εγκαταλείπουν ένας-ένας.

Μικροί αποχωρισμοί

μεγάλο το ταξίδι

το ίδιο κι ο νάϋλον πόνος.

 

Μέσα απ’ του φθινόπωρου

το δίχτυ το μαβί

θρηνεί η αγάπη

ρουφώντας των άστρων τον αγέρα

μη μαραθεί και σβήσει.