Η ΒΡΟΧΗ

Η ΒΡΟΧΗ

 

Η βροχή ράντισε τα βρώμικα πεζοδρόμια

με τη φθινοπωρινή ανάσα ενός κήπου αφρόντιστου.

Δρόσισε τα διψασμένα πρόσωπά μας

χαϊδεύοντας τα αφυδατωμένα νοήματα ζώνης περιθωρίου.

Κάποιοι την υποδεχτήκαμε με χαμογελαστές σταγόνες στα ματοτσίνορα

άλλοι κρυφτήκαμε  σε κλειστοφοβικές ομπρέλλες.

Μερικοί τολμηροί ή απελπισμένοι

ανοίξαμε τα χείλη διάπλατα στη μάνα βροχή

να ξεδιψάσουμε από δίκιο

μέχρι την ερχόμενη  ευκαιρία.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ

Το κοριτσάκι με τις λιλά κορδέλλες στα μαζεμένα του μαλλιά
δαγκώνει τον κόκκινο καρπό της λύπης.
Γι’ άλλη μια φορά γεύεται τους χυμούς της απογοήτευσης
εκεί στη γωνιά του καλά τακτοποιημένο.
Κι όμως από πολύ μικρό
είχε εντρυφήσει στη θωριά της Αγάπης
είχε καταθέσει στεφάνια στην ανέμελη ελεύθερή της φορεσιά.
Αχ! Αγάπη, στο θεόρατό σου ανάστημα
το μικροσκοπικό κοριτσάκι υποκλίνεται
για άλλη μια φορά συμμαζεύει τις μαδημένες του μπούκλες
καταθέτοντας μία μικρούλα μαβιά κορδελλίτσα
στο θλιμμένο χαμόγελο του αποχαιρετισμού.

Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Της φυλακής μου ο γκρίζος τοίχος

ασάλευτος στέκει

μπροστά στων λέξεων

την όψη την λευκή.

Κάποιες φορές μονάχα

όταν ορμώ με φόρα και άλογη σιγουριά

ανοίγεται κάτω χαμηλά μικρό παραπόρτι.

Ποτέ δεν ξέρω πού οδηγεί

Και μόνο αν αφεθώ να διασχίσω

του νου τη σκοτεινή διαδρομή

φτάνω σε τόπο οικείο

διαστάσεων μικρού παρεκκλησιού

χτισμένου έξω απ’ τα τείχη της πόλης

στην κορφή του κόσμου.

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!