Απρίλιος 2009

 

Η ΛΥΠΗ                               

Της Λύπης η κέρινη μορφή

πανώρια κόρη

σαρώνει

την καρδιά

πριν την τυλίξει απαλά

σε άλικο σεντόνι.

Δύσκολο οι προσευχές

να ακουστούν από εδώ μέσα

αν και του κόσμου

η απανωτή κραυγή

βαθιά στα δυό την σχίζει.

Στου σεντονιού το πλέγμα

το ασφυχτικό

πνίγεται κάθε  νεύμα

κι η ματαιοδοξία του κόσμου

σβήνεται εντός μου.

Στην ξηρασία ευδοκιμεί η λύπη

κι είναι το άνθος της μαβί.

Στο κατώφλι του Άδη

κατάλυμα κυοφορεί

ένα σκαλί

πριν την απελπισία.

Φορεί θυμίαμα «Άνθος Ερήμου»

και με τα χείλη άδει

«Κύριε, Κύριε

λούσε στο φως Σου το σκοτάδι».

Εκεί

μέσ’ της καρδιάς το μνήμα

ανθίζει

της Ζωής η Χάρη.