ΚΥΛΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

ΚΥΛΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Κυλάει ο καιρός σαν το νεράκι

το πιο πολύτιμο αγαθό.

Η μιά Παρασκευή διαδέχεται την άλλη με υποσχέσεις

Σαββατοκύριακων χωρίς μετακινήσεις

με λαμπερές Κυριακές να παρελαύνουν μπρος απ’ τα μάτια μας

μέσ’ στις καρδιές μας ν’ αντηχούν  μελωδίες αναστάσιμες

κάθε ήχος κι ολόκληρος κόσμος .

Η κάθε Δευτέρα κοντοζυγώνει με φόρεμα ατσαλάκωτο

από τις ριπές των προηγούμενων ημερών

και μόνον όταν μία πληγή αργεί να κλείσει

– πέραν των ημερών της μιάς βδομάδας –

κηλιδώνεται ο γιακάς της επόμενης Δευτέρας.

Και…πώς να κρυφτείς;

Το γέλιο, λίγο ή περισσότερο

παγώνει στο έκπληκτο βλέμμα

από τ’ αυθάδικα λόγια που καρφώνουν στην καρδιά

της αδικίας το πλέγμα

κι επιστρατεύουν τον νου

να λύσει τον γόρδιο  δεσμό του ανθρώπινου πάθους

με τη βοήθεια λέξεων όμορφα τακτοποιημένων.

Την λάμψη εκείνη του βασιλικού σπαθιού

που στα επιδέξια ηγεμονικά χέρια

αποκατέστησε τότε στο Γόρδιο κοινωνικές ισορροπίες

αυτή την ίδια  λάμψη συναντώ

μέσ’ τις γαλανές γαλήνιες λίμνες των ματιών της αδελφής μου ψυχής

και λούζομαι…

Μαζί μου

και η επόμενη Δευτέρα.