Ο ΔΥΣΤΥΧΟΣ ΠΟΝΟΣ
Μάρσιπος ο πόνος
κλέφτης του χαμόγελου
κόμπος στη γλώσσα
μου κρύβει τις λέξεις
μ’ αυτές τον ξορκίζω
κρύβομαι στη ροζ καμαρούλα
μέσα μου δεν σκύβω
για λίγη βοήθεια
αφήνομαι στις μέρες και τις συνήθειες τους
να μου χαράσσουν το σφρίγος με λεπτές χαρακιές.
Κι αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν
απομακρύνονται με βήμα λυπημένο βαρύ.
Πώς να τολμήσουν ν’ αντρειωθούν στο μαύρο;
Μόνο η όψη του Αγαπημένου μέσ’ από την εικόνα
στηρίζει τα αναστηλωμένα δοκάρια της ύπαρξης
σε μαρμάρινες υποσχέσεις.
poetic flights 