Η ΒΡΟΧΗ
Η βροχή ράντισε τα βρώμικα πεζοδρόμια
με τη φθινοπωρινή ανάσα ενός κήπου αφρόντιστου.
Δρόσισε τα διψασμένα πρόσωπά μας
χαϊδεύοντας τα αφυδατωμένα νοήματα ζώνης περιθωρίου.
Κάποιοι την υποδεχτήκαμε με χαμογελαστές σταγόνες στα ματοτσίνορα
άλλοι κρυφτήκαμε σε κλειστοφοβικές ομπρέλλες.
Μερικοί τολμηροί ή απελπισμένοι
ανοίξαμε τα χείλη διάπλατα στη μάνα βροχή
να ξεδιψάσουμε από δίκιο
μέχρι την ερχόμενη ευκαιρία.
Ο ΔΥΣΤΥΧΟΣ ΠΟΝΟΣ
Μάρσιπος ο πόνος
κλέφτης του χαμόγελου
κόμπος στη γλώσσα
μου κρύβει τις λέξεις
μ’ αυτές τον ξορκίζω
κρύβομαι στη ροζ καμαρούλα
μέσα μου δεν σκύβω
για λίγη βοήθεια
αφήνομαι στις μέρες και τις συνήθειες τους
να μου χαράσσουν το σφρίγος με λεπτές χαρακιές.
Κι αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν
απομακρύνονται με βήμα λυπημένο βαρύ.
Πώς να τολμήσουν ν’ αντρειωθούν στο μαύρο;
Μόνο η όψη του Αγαπημένου μέσ’ από την εικόνα
στηρίζει τα αναστηλωμένα δοκάρια της ύπαρξης
σε μαρμάρινες υποσχέσεις.
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Η γαλάζια φίλη
η επιτομή του καλοκαιριού
η συντροφιά μοναχικών διαβατών της έρμης ζωής…
Οι ασημοπράσινες ακρογιαλιές της
λεπτεπίλεπτες εκφάνσεις του Λόγου
το δαντελωτό τους αφρώδες σβήσιμο
– υψηλής αισθητικής έργο τέχνης –
ψιθυρίζει μέσ’ απ’ τα γέλια των τελευταίων παιδιών
χαιρετισμούς στην εποχή
που γλεντά εκκωφαντικά δήθεν
τις τελευταίες μέρες.
Όμορφο που ήσουν καλοκαίρι
στολισμένο με μουσικές εξαίσιες
την άπλετη φιλοξενία του περιχώρου
την αγάπη των φίλων…
τις έγνοιες των γειτόνων
που ρόδιζαν τις χλωμές σου παρειές
με καημό και παρέα.
Κι η εκκλησία στο μικρό χωριό, τις γιορτές
Εκκλησία.
Κι εγώ, μιά ξένη
να ανυμνώ το Φως του κόσμου.
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
Το κοριτσάκι με τις λιλά κορδέλλες στα μαζεμένα του μαλλιά
δαγκώνει τον κόκκινο καρπό της λύπης.
Γι’ άλλη μια φορά γεύεται τους χυμούς της απογοήτευσης
εκεί στη γωνιά του καλά τακτοποιημένο.
Κι όμως από πολύ μικρό
είχε εντρυφήσει στη θωριά της Αγάπης
είχε καταθέσει στεφάνια στην ανέμελη ελεύθερή της φορεσιά.
Αχ! Αγάπη, στο θεόρατό σου ανάστημα
το μικροσκοπικό κοριτσάκι υποκλίνεται
για άλλη μια φορά συμμαζεύει τις μαδημένες του μπούκλες
καταθέτοντας μία μικρούλα μαβιά κορδελλίτσα
στο θλιμμένο χαμόγελο του αποχαιρετισμού.
ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ
Ένα κομμάτι από καρδιά απόμεινε
στου σύρματος την άκρη
γι’ αυτό η καρδιά δεν τραγουδά
μόνο αφουγκράζεται τις λέξεις
που πήδησαν στο άφαντο κενό!
Πέτρωσε η σάρκινη πληγή
κι απόμεινε έρημη η φωνή
ν’ αντιλαλεί βουβό τραγούδι…
Κι όμως απόψε δυο ξεχασμένες συλλαβές
ξεπρόβαλαν στου πηγαδιού την όψη.
Αγκαλιασμένες μού’ γνεψαν.
Μη! Μη το πεις
οτι πυθμένα η άβυσσος δεν έχει
έχει πανάρχαια σκαλιά
κι εγώ
πάντα φυλώ στην προσευχή
το νήμα με τους κόμπους
να σκαρφαλώσουνε μια -μια
οι λέξεις που σφραγίσανε
του τραγουδιού τα χείλη.
Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΤΟΙΧΟΣ
Της φυλακής μου ο γκρίζος τοίχος
ασάλευτος στέκει
μπροστά στων λέξεων
την όψη την λευκή.
Κάποιες φορές μονάχα
όταν ορμώ με φόρα και άλογη σιγουριά
ανοίγεται κάτω χαμηλά μικρό παραπόρτι.
Ποτέ δεν ξέρω πού οδηγεί
Και μόνο αν αφεθώ να διασχίσω
του νου τη σκοτεινή διαδρομή
φτάνω σε τόπο οικείο
διαστάσεων μικρού παρεκκλησιού
χτισμένου έξω απ’ τα τείχη της πόλης
στην κορφή του κόσμου.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΜΥΧΗ
Ο ποιητής
εντρυφά στις αισθήσεις των στιγμών
βυθίζει το διαπεραστικό του βλέμμα στη γυμνή τους σάρκα
ναρκώνει με αιθέρα τις συναισθηματικές συμβάσεις
και με την πένα ως χειρούργος
χαράσσει στην αιωνιότητα
μίαν απαστράπτουσα
πορφυρή αμυχή.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Ενίοτε οι κατοικίες
ακίνητες αξίες
φιλοξενούν το άδειασμα της όψης
μέσ’ τη ζεστή τους σιγαλιά
κυκλώνουνε την κούραση με μυστικούς ψιθύρους
σιωπηλές στιβαρές παρουσίες
παραχωρούν άπλετο βούλιαγμα
μέσ’ τον βουβό τους κόρφο
την μοναξιά απαλείφουν
με τις περίπλοκές τους έγνοιες
μα όταν η μέρα αδειάσει
και χαριστεί στης νύχτας την τροπή
η μητρική αγκαλιά της κατοικίας
μορφώνεται σε σπηλαιώδη αγκάλη.
Εκεί
του ονείρου η μορφή συγκατοικεί,
με της Μεταμορφώσεως την άδολη κόγχη.
Εκεί
του αγγέλου η προσταγή γλυκαίνεται
υπό το Υπεράγιο βλέμμα.
Εκεί
και ο περίτεχνος χορός των κοκοριών
που προμηνούνε τρις
εκ περιτροπής την νέα ημέρα
για λίγο αντανακλά στου νού το κάτοπτρο
μια προδοσία
για λίγο
ώσπου στο νιογέννητο Φως
η χαρά ξανά αντρειωθεί
υπό το σκήπτρο της συγχώρεσης
που επλάτυνε ένα Του βλέμμα.
Η ΕΡΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΗΡΕΜΙΑ
Σκέψεις αδειανές
συρμάτινες σκέψεις
κινούν να σύρουν λέξεις
από τα βάθη
εκεί που πάλι εκρύβη
ο αχός της ζωής.
Κάποιες, οι πιο κοινές, τελευταία στιγμή
σκαρφαλώνουν στης στάμνας το σχοινί
πηγάδι η ζωή, αυτή την εποχή
πηγάδι φθινοπωρινό
τρίζει το σχοινί
λιωμένο από ασχολίες άστοχες…
Της στάμνας το νερό γλυφό
απ’ τα δάκρυα που δεν γλύκαναν
της ησυχίας την νύχτα.
Κι όμως αυτή η ησυχία
γλυκοψιθυρίζει ήχους
από λέξεις ανείπωτες
που δεν έχουν λόγια να εκφραστούν
μονάχα συλλογιούνται
ποιά η διαφορά
της ερημιάς και της ηρεμίας
πέρα απ’ τον τόνο και το πνεύμα;
poetic flights